Programmatoelichting 'Anaïs Nin'

Item

name: nl Programmatoelichting 'Anaïs Nin'
headline: en Program notes 'Anaïs Nin'; nl Programmatoelichting 'Anaïs Nin'
creator: Louis Andriessen
articleBody: en I await my father with deep joy and impatience. My Double! My evil Double! Anaïs Nin Synopsis Anaïs Nin is a ‘monodrama', a musical stage play for one voice (Cristina Zavalloni), an ensemble of eight musicians (unconducted) on stage, and projected film fragments. The voice, Anaïs Nin, sings of her love affair with her father, the composer and pianist Joaquín Nin, whom she meets again after an absence of twenty years. Her lovers, René Allendy, Antonin Artaud and Henry Miller, get their word in both on film and on tape, recorded by the expressive singer Han Buhrs. These films are a compilation of existing material as well as new fragments. The piece opens with a short TV-interview with Anaïs Nin, in which she says that she is forever restless, feverishly excited, and that nothing will satisfy her. ‘Only Henry senses the monster, because he too is possessed. I too will leave a scar upon the world.' We see Anaïs Nin and Antonin Artaud making a romantic walk. On stage Nin sings of her ‘night of ecstasy' with him. Then we see a film of someone making a speech and we hear René Allendy, Anaïs Nin's psychiatrist, talking about jealousy. She sings about her affair with him and of Artaud's criticism of her behaviour. Artaud: ‘What have you done to Allendy? You have done him harm.' Following this Anaïs Nin sings about her renewed meeting with her father (film images). She is interrupted by a furious Henry Miller, but continues her story about the relationship with Joaquín. After a dramatic climax she phantasizes in a letter to her father about a moment of great peace, while sitting on his bed. Later, in the room where Henry Miller lies asleep, Anaïs sings of her loneliness and perpetual hunger. As the piece comes to a close, a recording of Joaquín Nin’s arrangement of a Basque Christmas carol is heard off stage, a gramophone disk from the thirties. History of the piece I knew about the father Joaquín Nin before I heard about the daughter Anaïs, because my father’s sheet music collection contained piano pieces and an arrangement of Spanish songs by the then famous pianist and composer Joaquín Nin. Only later, in the sixties, an American diary author became famous, mainly because of her sexual frankness. After some investigations she turned out to be the daughter of the composer. Again much later it became clear to me that she had had a love affair with her father. After many years of intense collaboration with the Italian devil’s artist Cristina Zavalloni I realised that she would be very well suited to do the role of Anaïs Nin. In the meantime the volume of her diaries about the contact with her father had been published unabridged in English under the title Incest. A few years ago two of my best friends, Gerard Bouwhuis and Heleen Hulst, had started a new ensemble, called Nieuw Amsterdams Peil (‘New Amsterdam Water Level’), consisting of some brilliant solo musicians, who decided to perform 20th and 21st century music for roughly 8 to 12 musicians, especially the more complex pieces, without a conductor. All these things together opened the way for me to make Anaïs Nin. Reading the diaries from the years ’32-’34 I learned that this father was only one of the lovers amongst several others. This lead to my decision to grant an (outsider) role to three of them, namely the French film actor, poet and playwright Antonin Artaud, the American alcoholic turned into a writer by Anaïs Nin: Henry Miller and René Allendy. Artaud, under psycho-medical treatment himself, soon discovered Anaïs’ erotic hunger and advised her to consult his psychiatrist. Not much later this Allendy could be counted amongst her lovers. The choice of instruments was influenced by the time of writing of the chosen diary fragments (early nineteen thirties). This explains the use of saxophones, clarinets (Sidney Bechet, Coleman Hawkins) and percussion (drumset including hi-hat, guiro, etc.). The music closely tracks the irony, despair and passion of this many-sided and brilliant woman. Louis Andriessen Louis Andriessen, 2010; nl Ik wacht op mijn vader met intens plezier en ongeduld. Mijn Double! Mijn kwade Double! Anaïs Nin Synopsis Anaïs Nin is een ‘monodrama’, muziektheater voor een stem (Cristina Zavalloni), een ensemble van acht musici (zonder dirigent) op het toneel en filmprojecties. De stem, Anaïs Nin, zingt over haar liefdesverhouding met haar vader, de componist en pianist Joaquín Nin, die zij na twintig jaar afwezigheid terugziet en verleidt. Aan het begin heeft zij tevens haar minnaars René Allendy en Antonin Artaud geïntroduceerd. Later volgt ook de schrijver Henry Miller. Hun stemmen klinken in de films. Na een dramatisch hoogtepunt zingt Anaïs over haar eenzaamheid. Tot slot horen wij off stage een opname van een Spaans volksliedje, gearrangeerd door Joaquín Nin, als een grammofoonplaatje uit de jaren dertig. Het stuk opent met een televisie-interview met Anaïs Nin, waarin ze spreekt over haar koortsachtige rusteloosheid en honger. Ze weet dat niets haar zal bevredigen. “Alleen Henry voelt het monster in mij, want ook hij is bezeten. Ook ik zal een litteken achterlaten op de wereld.” We zien Anaïs Nin en Antonin Artaud bij een romantische wandeling. Op het toneel bezingt Nin haar ‘nacht van extase’ met hem. Dan zien we een film van iemand die een redevoering houdt en we horen René Allendy, Anaïs Nin's psychiater, sprekend over de jaloezie. Ze zingt over haar verhouding met hem en over Artauds kritiek op haar gedrag. Artaud: “Wat heb je gedaan met Allendy? Je hebt hem pijn gedaan.” Vervolgens zingt Anaïs Nin over haar hernieuwde kennismaking met haar vader (filmbeelden). Ze wordt onderbroken door een furieuze Henry Miller, maar vervolgt haar verhaal over haar verhouding met Joaquín. Na een dramatische climax fantaseert ze in een brief aan haar vader over een intens vredig moment, zittend op zijn bed. Later, in de kamer waar Henry Miller ligt te slapen, zingt Anaïs over haar eenzaamheid en eeuwige honger. Tegen het einde van het stuk klinkt off stage een opname van Joaquín Nins arrangement van een Baskische kerstliedje, een grammofoonplaat uit de jaren dertig. Voorgeschiedenis Ik kende de vader Joaquin Nin eerder dan de dochter Anaïs, want mijn vader had in huis pianostukken en een bewerking van Spaanse liederen van de toen nog beroemde pianist en componist Joaquín Nin. Pas later, in de jaren zestig, werd er een Amerikaanse dagboekschrijfster beroemd, met name vanwege haar sexuele openhartigheid. Na enig onderzoek bleek zij de dochter van de componist te zijn. Pas weer veel later werd het me duidelijk dat zij een liefdesrelatie had gehad met haar vader. Na intensieve samenwerking met de Italiaanse duivelskunstenares Cristina Zavalloni realiseerde ik me dat zij zeer geschikt was voor de rol van Anaïs Nin. Inmiddels was het deel van haar dagboeken over de contacten met haar vader onverkort in het Engels uitgegeven onder de titel Incest. In de tussentijd hadden twee van mijn beste vrienden, Gerard Bouwhuis en Heleen Hulst, een nieuw ensemble opgericht, Nieuw Amsterdams Peil, bestaande uit briljante solomusici, die met elkaar besloten 20e-eeuws repertoire te gaan spelen, met name de complexere stukken, vooral in bezettingen van acht tot twaalf musici en zonder dirigent. Al deze dingen bij elkaar openden voor mij de weg om Anaïs Nin te gaan maken. Bij het lezen van het dagboek uit de jaren ‘32-‘34 bleek mij dat die vader slechts een van de minnaars was tussen meerdere andere. Dat deed mij besluiten om ook een (buitenstaanders)rol te geven aan drie van hen, namelijk de Franse filmacteur, dichter en toneelschrijver Antonin Artaud, de Amerikaanse alcoholist die door Anaïs Nin schrijver werd: Henry Miller en René Allendy. Artaud, die zelf onder psychiatrische behandeling was, ontdekte al spoedig Anaïs’ erotische honger en raadde haar aan zijn psychiater te raadplegen. Deze Allendy kon zij al spoedig tot haar minnaars rekenen. Bij de keuze van de instrumenten heb ik mij onder andere laten leiden door de datering van de gekozen dagboekfragmenten (1932-1933). Dit verklaart het gebruik van saxofoons, klarinetten (Sidney Bechet, Coleman Hawkins) en slagwerk (drumset, rasp, etc.). De muziek volgt nauwgezet de ironie, wanhoop en passie van deze veelzijdige en briljante schrijfster. Louis Andriessen, 2010
about: Anaïs Nin
Identifier: ark:/23946/b7UBYa

Item sets: Programmatoelichtingen

Linked resources

Filter by resource type and property:

Items with "is work commentary in: Programmatoelichting 'Anaïs Nin'"
Title	Class
Anaïs Nin	work