Already since more than twenty-five years the writing for women’s voices has my highest interest. I think the reason has to do, apart from my love for the choral writing of Johann Sebastian Bach, with my love for close harmony jazz groups and pop groups like The Supremes.
A very important stimulus was the appearance of the vocal arrangements of Quincy Jones’ big band music, done by a group which in the sixties was still called Les Doubles Six, and later The Swingle Singers. It was me who introduced those records to Luciano Berio in the early sixties.
Specifically the vocal style of Christiane Legrand made very much impression upon me. The music for close harmony singing has a long tradition of being chromatically complex and homo-rhythmic. So everything except counterpoint. But, as Quincy Jones once pointed out, very elaborate in voiceleading.
Al meer dan vijfentwintig jaar heeft het schrijven voor vrouwenstemmen mijn grootste interesse. Ik denk dat de reden daarvoor, naast mijn liefde voor de koorwerken van Johann Sebastian Bach, te maken heeft met mijn liefde voor close harmony jazzgroepen en popgroepen als The Supremes.
Een heel belangrijke stimulans was het verschijnen van de vocale arrangementen van Quincy Jones' bigbandmuziek, uitgevoerd door een groep die in de jaren zestig nog Les Doubles Six heette, en later The Swingle Singers. Ik was het die Luciano Berio begin jaren zestig met deze platen in aanraking bracht.
Vooral de zangstijl van Christiane Legrand heeft veel indruk op me gemaakt. De muziek voor close harmony zingen heeft een lange traditie van chromatische complexiteit gecombineerd met homo-ritmiek. Dus alles behalve contrapunt. Maar, zoals Quincy Jones eens opmerkte, zeer goed uitgewerkt in stemvoering.
For that kind of music, it is very important to use a non-operatic vocal style: legatissimo, straight in dynamics and almost no vibrato. This is the kind of singing I love. I consider the so-called non-espressivo as the most expressive there is. The highest ideal to compose in the future is to write a piece of at least three hours for four to six women singers and four to six stringed instruments like harp, Hawaian guitar, bass guitar, cimbalom and harpsichord called Paradiso, of course based upon Dante’s unmeasurably beautiful poem. I imagine the performance of this piece in a preferably Venetian church with inside curtains of a shining yellow silk. L.A.
Voor dat soort muziek is het heel belangrijk om een niet-operatische zangstijl te gebruiken: legatissimo, recht strak in dynamiek en bijna geen vibrato. Dit is het soort zang waar ik van houd. Ik beschouw het zogenaamde non-espressivo als de het meest expressieve wat er is. Het hoogste ideaal om in de toekomst te componeren is om een stuk van minstens drie uur te schrijven voor vier tot zes zangeressen en vier tot zes snaarinstrumenten, zoals harp, Hawaïaanse gitaar, basgitaar, cimbalom en klavecimbel genaamd Paradiso, natuurlijk gebaseerd op Dante's onmetelijk mooie gedicht. Ik stel me de uitvoering van dit stuk voor in een liefst Venetiaanse kerk volgehangen met gordijnen van glanzende gele zijde. L.A.